(1)آستان عشق
چقدر زیبا شهری دارم
آکنده از رایحه دلچسب
زیبا شهری بی نظیر
در آستانه شروع تحولی عظیم
مردمانش رنگ آبی اند
آسمانش سراسر نور
راههایش منتهی به حرم
وحریم حرم را گرفته سرتاسر نور
چقدر امواج رحمت در این شهر بسیار است
تنفس بوی خوش زیارت
شگرف عطریست
که عطر حرم بوی زیستن دارد
در ازدحامی که نیازمند
آویخته اند دلهایشان را
بر گلدسته های امام ثامن
(2)عشق
عشق یعنی که تبلور شدن واژه تنهایی خاک
عشق یعنی که پریشان شدن هسته خاک
از کابوس گیاه
همره باد شدن
و به ذرات فلق پیوستن
ضعف طعم دنیا
و به افطاری گلها رفتن
چون سحر میشود از خواب حیا را گفتن
و شب قدر حقیقت جستن
چه سپید است رنگ رویایی عشق
چه بلند است قامتش زیر رکود
محضر صبر به میعادگه عشق کجاست
محضرعقل به میعادگه عشق کجاست
(3) آگاه به اجداد زمین
و صدا می آید از دور دست، خفیف، ملال آور
مردی است آنجا، تنها، می نوازد خود را
و کسی هست که به اجداد زمین آگاه است
او صدایی است مبهم
او صدایی است آگاه
او کسی هست آگاه
به ذرات خدا
و چه سبز است روحش
و نگاهش روشن
از قدیم است، سالها می ماند
آری خواهد آمد روزی
(5)دلشدگان
ما دلشدگان، ماعاشقان،ما درختان شاعر
شعرهایمان را بر بلندای این پهنه سبز
با طنین خوش همیشگی، سروده ایم
ما دستهای عاشقمان را
بر حریر سبز شمال کشیده ایم
و خاک خشک کویر را
در مرثیه هایمان ستوده ایم
ما از تمام راهها عبور کرده ایم
از سنگلاخها،از پرتگاههای مهیب البرز ،از سرمای استخوان سوز
ما رد پای کبکهای گرسنه را
بر وحشت و هراس برف،تعقیب کرده ایم
ما لذت طلوع را
هنگام کشتار غروب درک کرده ایم
و درک کرده به دنبال طلوعی هستیم
که روزهای تاریکمان را چراغی بیابیم
ما از تمام ویرانه ها گذشته ایم
و به علم باستان شناسی آگاهیم
ما در این های و هوی پر فریب
حرمت زندگی را از یاد برده ایم.
8)دعای مادر
دعا کن برایم
که بی دعایت،بسیار گنه کارم
دعا کن برایم
که خیلی وقت است گنهکارم
دعا کن
چون از این کوچه که بگذرم
از این پیچ خیالی
جاده برایم ناهموار است
دعا کن
معلوم نیست برگردم
و آیا اگر برگشتی هم هست
دیدار نازای تو برایم بارور است
هر بار که برگشته ام
با یادی از خاطره های سبز در آن کوچه خیالی برگشته ام
دعا کن برایم،راستی آخرین دعایت نیز مستجاب شد
تو همیشه مستجاب الدعوه ای
یادم باشد
این بار که از کنار مرثیه خان دوره گرد گذشتم
از او بخواهم
دعا کند برایت
تا سایه دعایت
همیشه بر سرم مستدام بماند
(13) زمان
زمان میگذرد و آزاد میشود
از بند مُدور ساعت
و عقربه های بی وقفه ساعت
قرنهاست محصورند
در خیال گردش
چقدر زندگی بی مفهوم است
برای ثانیه شماری که عمریست میچرخد
حول یک محور
و هیچوقت خارج از حد تیک تاک حرفی نمیزند
(16) اندوه گنجشکها
چه بر سر گنجشکها خواهد آمد
بر سر تخمهایشان
بر سر لانه هایشان
که تنیدند در افکار فرتوت یک درخت
چه بر سالهای غربت
بر سالهای پریشانی و حزن
چه بر سالهای انتظار
زیر همان درخت سالخورده خواهد آمد
هنوز هم گنجشکها امیدوارند
و برای جوجه هایشان که شاید از خواب تخم بیدار شوند
قِصه می سرایند
آه براستی چه بر سر گنجشکها آمد
آنروز که هیزم شکن پیر از کوچه گنجشکها گذشت
با خود چه زمزمه کرد
که اندوه گنجشکها
فضای کوچه را تاریک کرد
(19)سبزینه
تو گفتی عشق سبز است
و در ذهنت مرور کردی
سبز بودن عشق را می گویمت سبز خواهم نگه داشت
سبزینه عجیبت را
و دستان همیشه فصلم را
که از وسعت بیکرانت می رویند
در گاهنامه خیالت خواهم کاشت
تا اول هر فصل
شاهد روئیدنم باشی
از تقویم دیواری
(21)دلتنگی
دلم برایت تنگ شده است
و بیشتر از آن چشمهایم
که این بار نیز برایت باریده است
دلم برایت تنگ شده است
و از تنفست خالی
دیشب به خوابم آمدی
چقدر محجوب و چه ساکت بودی
و زمانی می خندیدی، شاد بودی
ولی در عمق نگاهت
غم آشیان داشت
کاش آنقدر خوب باشم
کاش آنقدر لطیف
که بتوانم بزدایم
جسم غمناک را
از کلبه رئوفت
(22) پوچی لحظاتم
خواهم نواخت
زیباترین آهنگ را با آلتی از هیچ
و تقدیم میکنم به پوچی لحظاتم
که سرچشمه کل روزهای بودن است
شاید تقدیم کنم به دستهای نوازنده ات
که خوب معنی هیچ را به من آموخت
و شاید خود بنوازم
و تنها مستمع ام که باز هم تویی
گوش فرا خواهد داد
به نواختنی
که روزی جوانی، خود را نواخت
در فلوتی از هیچ
و به معنای یک باور سبز
می خواست که مردم این شهر نجیب
درک کنند او را.
(44) شکست دل
از شکست دلم بهراس
شکست دلی که بی صدا میشکند
آرام و ساکت
اما بسیار مخرب و ویرانگر
و دامنت را می گیرد
من که نیستم و نخواهم بود
ولی یادم باش
وصیتم را
روزی به پایت ریختم
تمامی علم سر بسته ام را
و به التماسی حقیر
دوست داشتم آویزه کنی
صد حیف و هزار حیف
جهان که می گذرد
و می ماند خاطره ای بس حقیر خدانگهدار .
(45)خانه
خانه،چه مفهوم عجیبی
چه تنگنایی که یک بار
یک بار،برای همیشه
درک کردم
وغربت چندین ساله
که حرف گنگ خانه را
برای همیشه خورده است
(47نگاه سیر
سیر نگاهم کن
سیر در دریای نگاهم غرق شو
سیر دستانت را بیاویز
در چمبره خیالم
دنیا دنیا مرا بخاطر بسپار
برگ برگ مرا بنویس
و دفتر دفتر برایم شعر باش
بنوازم در تمام افقها
تا حک شوم در کوههای غرب
کنار نقش شیرین و فرهاد
از تیشه های کوهکن برایم نقش بزن
شاید این مسیر به دشت برسد
و کوه به پایان برسد
(49)باکی نیست
گر شکست مرا لایق بداند
باکی نیست
هر بار که از پیچ منتهی به کودکیم میگذرم
مرور میکنم
تمام زندگی ام را
بوی نوروز، بوی سادگی، بوی مهر، بوی آغاز، بوی زیستن
در التهاب خاک و باد
رویش ماسه در پشت دیوار
و باز هم گذشت زمان
نامحسوس و بی توقف
گر شکست مرا لایق بداند، باکی نیست
گر کهولت مرا همراه کند نیز، باکی نیست
شکست پشتم که طاقت بار سنگین ندارد
و دندانهای ناسورم
ولی باکی نیست
سربلند خواهم زیست
چون سربلند زیستن ارمغان کویر است
و بادهای خشک و عبوس
چیزی نیست جز موسیقی روز دنیا
و شاید کژدمهای سمی
التیام دردهای پینه بسته ام باشد
آری باکی نیست
(50) روز آغاز
امروز روز آغاز است
و شاید هر روز، روز آغاز باشد
آسمان اخم سیاهش زیباست
و زمین آماده به گوش
منتظر نجوای قشنگ باران
زمین با مساحت ناچیزش
ضرب میکند
ضربان قلب آدمها را
در زاویه ای از بلوغ
و خروارها خاک را به دوش میکشد
هیچ چیز ثابت نیست
و چرخش دوار، حاصل گذشت زمان است
دستهایم لمس میکند
رشد را
رشد شاید تمام زمین را و شاید.
(51) یاد خواهم آورد
یاد خواهم آورد روزگار سپید جوانی ام را
شعرهای ناگفته و دفتر سپیدم را
یاد خواهم آورد
افکار کوتاه و زیبا را
که ارتفاعشان می رسید به تریبون شبهای شعرمان
و کمی دورتر، دست آشنای قدیمی یمان
یادش بخیر زمین در آن زمان گرد بود
میچرخید حول محوری ثابت
آدمها در تخیل هم جا میگرفتند
و کودکان گم شده در بازیهای کودکانه
بدور از سرعت سرسام آور تکنولوژی
ولی حالا شاید چهره زمین عوض شده است
بازیها، و شاید آدمها
(52)به دادم برس
به دادم اگر نرسی، آسمان چشمهایم تاریک است
بارانی
پر از تگرگ
و سوزه این سرما
خانه ام را با خود محو خواهد کرد
بدادم اگر نرسی
فرصتی نیست برای زیستن
و خلوتم را با خود به خاک خواهم برد
بدادم اگر نرسی
تمامی پلها در هم می شکنند
و جنگل آرام پر از هیاهوی وحش میشود
و در پایان اگر به دادم نرسی
نخواهم نوشت شعری
(56) کسی از سرزمینی بی مکان
کسی میخواهم که به شعرهایم جان بخشد
کسی که از سرزمینی بی مکان باشد
و سرزمینی که زمان در آن راکد
کسی که شعور شعرش فراتر از سهراب باشد
و قافیه های بی تردیدش
سرانجامی برای تمامی شعرهای بی قافیه ام
کسی که حرفهایش دیوان باشد
پندهایش بسیار بزرگ
خنده هایش متفکرانه
و لذت عشقش، بسیار معصومانه
کسی که خوابش موسیقی شعر باشد
بیداریش خود شعر
کسی که حرمتش بسیار انبوه
و حجم صداقتش بسیار وسیع
مرا درک کن
که چگونه بی تو
خواب چشمهایم را گرفته است
(57) خوابهای درهم
بارها گذر کردم
از کنارخوابهای درهمت
اما هیچ زمان
به این نیندیشیده ام که
از خوابهایت کتابی بسازم
تا وقت گشودن ورقهایش
عطرت را
برای همیشه استشمام کنم
(58)بعد مرگ
بعد مرگم، چند نفر خواهند گریست
بر نعشم
که افتاده بر سنگ فرش خیابان
چند نفر، نمیدانم
نمیدانم چقدر توانسته ام خودم باشم
چقدر راست؟
حقیقت
آیا کسی هست
هر برای خلاصی از گناهانم
که شاید تمامی ندارد
برایم اخلاص بخواند
آیا کسی هست برای روشنی ام
آب بر سنگ قبرم بپاشد
عجیب نیست برایم
اگر هیچ کس بر جنازه ام اشک نریزد
(59)گم خواهم شد
گم خواهم شد
و تنهاییم را نیز
گم خواهم کرد
به وسعت تمامی روزهایم
در ته کوچه
خانه ای خواهم ساخت
و با لالایی شکوفه های سیب
بهار را میگذرانم
چقدر زندگی کوچک است
آنقدر که ظرفیت گنجایش
در خواب بعدازظهر را ندارد
ویا
در یک خواب قیلوله را نیز
چقدر زندگی ضعیف است
چقدر من، چقدر همان شکوفه های سیب
(65) گمشده
پیدایم کن
مرا
که در عمق خود سُکنی را گزیده ام
مرا که دفتر شعرم به نام تو آغاز میشود
و شاید پایانی برایش نتوان یافت
زیرا وجودت آغازیست بی پایان
پیدایم کن
چون نمیتوانم خودم را دریابم
و در خود گم شده ام
پیدایم کن
و بیاموز
بی تو زیستن چگونه ممکن است
(71) تاریکی
تراوش شب از پلک سیاه آسمان
سوق میدهد مرا
به خوابی عجیبی از کلمات
از سخنهای نامفهوم پنجره
از تلاقی سفیدی و سیاهی
سوق می دهد مرا
به تفکر همزیستی ستارگان، سیارگان
و به اوج نقطه تاریکی این تصویر
شاید پایان این تاریکی
کسی نشسته است
که فکرهای تاریکش
سرباز میزند از حبس کبودی ذهنش
(72)بهار
روزی آشنایی آمد و غریبانه
وجودش را ریخت
در تفکر بسته حوض
پوشاند خز سبزش را
به عریانی اندام زمین
و حس یخ زده نهرها را
باز هم شاعر کرد
و حنجره خالی شده از موسیقی پرندگان را
پُر از علم موسیقی کرد
روزی آمد و خواب خرگوشی ما را ، حرام کرد
و سرمه سیاه زیبایش را
هدیه چشمان خواب آلود حقیقتمان کرد
امروز او رفته است
و در آغوش گرفته
دستهای یرقانی سردی
اندام خشک شده طبیعت را
(74)قلم
درختی پر از احساس ، شاخه هایش عشق
برگهایی تا ابد
کاشتم در میان مشت
صفحه خاکی به زیرش
صاف صاف
از درختم واژه واژه برگ می روید
گه گهی برگ درختم
سبز میگردد چون بهار
یا که زردی می فشارد دست او
یا که میسازد زیک تصویر سخت
برف و بارانی قشنگ
میوه این تک درختم
گاه شیرین گاه تلخ
قصه هایی مینویسد از جدایی
برف و باران و تگرگ
داستانهای فاصله
دوری عذاب پرتگاه و منجلاب
(75) حرفهای رعد
لکنت حرفهای رعد خشمگین
از چهره سرخ و کبود آسمانیش
بر زلالی چشمان دریایی زمین
کوفته میشد
و ترشح اشکهای بی رحمیش
نتیجه ای جز حلقه های دورادور نبود
چقدر تنم خیس شده است
(77)نشانی من
مرا
در کوچه های تاریک
جایی که
نقطه تلاقی تمامی حرفهای تنهایست
پیدا کن
مرا در دنج کوچکی بیاب
که هیچ کس در آنجا نیست
و حرفهای بی کسی ام را
بر دیوارهای سیمانی
با قلم ای کاش نوشتم
(78)عشق آسمانی
یکبار، از آسمان فرو خواهم آمد
و تمامی حوصله ستارگان را
در کاسه خالی چشمانت
فرو خواهم ریخت
و خوشه پروینی تنهاییم را
در زیر سایه ماهتابی
به ریسمان محبتت می آویزم
این بار در دب اکبر
به وسعت وجود کهکشانها
خانه ای ساخته ام
که هر صبح پنجره اش باز میشود
رو به گلهای آفتابگردان زهره
و هر شب شهاب سنگی
از بالای بام بی سقفش
گذر میکند
(80)خاطره
یادش بخیر
صفحه شطرنجی زمین
که شاهد تنهاییم بود
یادش بخیر لوستر بی زرق و برق
می دید حقیقت سادگیم را
یادش بخیر
قفسه های رنگین تخیل
که بازتاب تمامی حرفهای رنگارنگم بود
یادش بخیر
کنج تاریک زندگیم
شده بود تمامی اوقات دلخوشیم
یادش بخیر
سلام و صحبت چند دوست
می پراند کبوتر تنهاییم
باور نمی کنم که تمام شد
تمام شد آن تعارفهای بیخودی
و سلام و گرمی به ظاهر زیبا
کل هفته منتظر لحظه های بیکاری
کل سال منتظر هفته های بیکاری
آری دیگر تمام شد
تمامی صحبتهای من و پنجره
تمامی وردهای خلوت چند ساله
تمامی ترانه هایی که خواندم
برای در و دیوار و گلدان خالی
برای کاشیهای سنگدل
برای حصیرهای تسلیم دیوار
(81)پایان زمین
امروز بیست دسامبر است
میگویند فردا پایان زمین است
انتهای عالم
ولی شاید آغاز باشد
آغاز زیستن
در این فکر هولناک فضا
یادش بخیر میگفتیم
در آنسوی منظومه ها کسی هست ایستاده
با افکاری تیره
که تراوش افکارش
شب را به ارمغان دارد
و امروز که روز شاید باشد
روز حساب
افکاری به سطح زمین آمده
که شاید آغاز را رقم میزنند
بی شک اوست که میداند
آری انتهای تاریکیست
و آغاز تبلور نور
مینشینم به نظاره
بازتاب فکر بشر و هوش کیهانی بی دریغ را
که تحت الشعاع قرار می دهند
تمامی فلک و الافلاک را
(83) ظهور
نسل ما شاید فراتر باشد
نسل ما شاید فناتر باشد
ولی انگار صدا می آید
که به افکار زمین نزدیک است
خش خشی
همه از جنس درختان قدیم
که به انگاره یک جوی حقیر
باوری ساخته اند
به اندازه کوه
قدرتی دارند
به اندازه نور
نه نه
اشتباه گفتم از اول
خدایی دارند به اندازه.
نمیدانم
من فقط میدانم
که ظهوری است در راه
نزدیک، به اندازه یک حبل ورید.
(84)اندیشه های پریشان
اندیشه های پریشانت
که تشکیل داده بود سطر زندگیت را
مرا با خود برد
پیچک سبز وجودت
پیچید
در رگهای آبی ام
و انبساط لحظه ها
ارمغانی بود برایم
(85) شطرنج
صفحه شطرنجی ما
نیست جای بازی
مردمان این شهر
یادشان می ماند
چه کسی هست در این شهر
در این روز سیاه
میفروشد گه گاه
خواب آشفته شده
دل تنها و سیاه
همه از شکل تباه
و به اندازه یک صحبت خوب
شکل قشنگ
فرصتی یافته اند
تا که بازی بکنند
با رخ من
با رخ تو
قلعه ای بردارند
تا که اسبی بدود
پادشاهی را کیش
و وزیری بیکار
صفحه شطرنجی ما نیست جای بازی .
(89)بوی خون
بوی خون می آید
بوی لاشه های مصلوب
بوی جنازه های بی تفاوت مصلوب
بر طنابهای سست عدالت
و من که می گویند شامه ام قوی است
به چنین بوهایی عادت کرده ام
من از شهری می آیم
که در معابر تنگش
اجساد، تعارفهای بیخودی دارند
و یادشان رفته که تنفس چیست
و اگر تنفسی هم هست، شش چه معنایی دارد
من از جهان قتلهای دوئل می آیم
من از کشتار دسته جمعی نور می آیم
من از تاریکی متولد شده ام
خواهان نور
جستجوگر کوچکی
که در شلوغی کوچه و بازار گم شده ام
جستجوگری که برای خرید جنسی ضعیف
سالهاست در تکاپوست
(90)من کسی را دوست دارم
من کسی را دوست دارم
که اول هر دعایش یا حاجت الحاجات است
اول هر حرفش، یا قاضی القضات است
او کسی است که اگه باران ببارد
خود را ،روحش را، وجودش را غسل می دهد
او همیشه زیر درختهای سپیدار دعا میخواند
و روی آبهای دریا، قدم می زند
هر روز روزه می گیرد
بدون اینکه سحر کند
و افطار میکند با لیوانی از حقیقت باران
(93) کسی است در تنهایی ام
حرفهایی که با تو نیز نمیتوانم بگویم
در تنهایی ام بارها با خود تکرار کرده ام
چون کسی است در تنهایی ام
که مرا درک میکند
حس میکند و پیوند می دهد
مرا به ابدیتی که جاری است
در تمامی رگهایم
کسی هست در تنهایم که با من سالهاست انس دارد
کسی هست که حرفهایم، چه پوچ، چه بی معنی همه را گوش میکند
بی آنکه حرفی به زبان بیاورد
یا پاسخی برایشان
کسی هست در تنهایی ام که با من زاده شده
بعد از من نخواهد مرد
مرا دوست دارد
مرا میخواند
مرا میخواند و حرفهای پوچم را
خیلی پذیراست
اوست که اینک محشورم میکند
و مرا که سالهاست از او دور بودم
میخواند
(94)آیا کسی هست
آیا کسی هست بعد از من
گلهای آفتابگردانم را
که در راستای خیال پنجره کاشته ام
آبیاری کند
آیا کسی هست هر روز برای آن جفت کبوتر
که در انحنای تفکر دیوار لانه دارند
دانه بریزد
آیا کسی هست بالهای شکسته گنجشکها را
بعد از من پرستار باشد
آیا کسی هست فضای غم زده غروب را
استشمام کند
تا صبح با تنفس رنگینش
عشق را آغاز کند
107)مرگ
مرگ
در تجسم ذهن یک جسم شناور
چیزی نیست
جز تفکر بلعیده شدن
توسط آب
چه فرق میکند
مرگ با بودن
آن زمان که دریا آرام است
(126) مردان ستاره
واگیری اندوه
طاعون جدایی
کابوس نهفته
دلهای فراری
تفهیم تنفس دلباخته باغ
مردان ستاره
شب را چشیده
از مظهر ظلمت
قانون دمیده
(143) خورشید دلم می سوزد
دلم به اندازه یک ابر سیاه غصه دارد
غصه ام، به اندازه یک سرو بلند طولانیست
دل من در شکستن ، مثل برگیست
زرد افتاده ز یک بوته سرخ، زیر پای سرنوشت
در سکوت شاعرانه شعرهایم همگی مرهم دل
عشق پایم به زمین کوفته است، مثل یک کوه بلند
قامتم آتش محض است،
چونکه خورشید دلم میسوزد
راهم از بیشه اندوه جدا نیست
قصه ام جز شب یلدا
قصه ای نیست
(151) بدون تو
دریا، بدون موج تو
مردابه ای خاموش است
صحرا، بدون پای تو
تنها کویری بیش نیست
بی لرزش گیسوی گندمزار عشق
از نفسهایت
دنیا بی تفاوت است.
(165) زنگ انشاء
یادگار کودکی
کوچه ای بود سبز، آرام، دیوارهای گِلی
نقشهایی که کشیدند به آن
کودکان خوشبخت
وقت باران، کوچه بویش خوب بود
آسمان آبی
چند ساعت بعد می دویدیم
تا ته انگاره آن کوچه سبز
بازیهای کودکانه
متشکل شده از خواب و خیال
چند روزی که گذشت مدرسه باز شد و
کیف و دفتر آغاز
زنگ انشاء ، تکرار همان حرف قدیم
دوست دارید که در آینده چه شوید؟
این یکی من خلبان
آن یکی هم که پزشک
آه نوبت من شده است
من شاعر
(167) هیکل شب
من گذر کردم بی خیال از هیکل شب
هیکلی که خیسش بود
سردش بود و به خود می لرزید
گه گاه هم گریه میکرد
شانه هایش پهن دستهایش آبکی
پاههای خشک و نگاهی تاریک
نفسش سرد، حرفهایش همه تکرار و سیاه
وزن و حجمش سنگین
خواب او بی خوابی
گریه اش بارانی ، خنده اش شلیک نسیم
عطسه اش زله ای سخت و عظیم
همه را یادم ماند
من گذر میکنم اکنون ، بی خیال از هیکل خود
(169) من هنوز هستم
من هستم، من هنوز هستم
من ادامه همان جسد پیشین ام
که روزی قبرستانی خواهان پذیرفتنش نبود
همان جسدی که اگر صد سال بر زمین میماند
هیچ لاشخواری فکر اطعام آن نمیکرد
شاید همان پرنده نیز فکر میکرد
با خوردن این لاشه
افکار سیاه من در شبکه ذهن کوچکش فرو ریزد
اگر صد سال بر زمین می ماندم
گوشت پوسیده بدنم خاک نمیشد
چون خاک مطهر نیز پذیرنده چنین خاکی نبود
و روح ام، و اگر چه روح ام، بسیار آزرده بود
تنهایم نمی گذاشت
من هستم، من هنوز هستم
همان جنازه متحرک
جنازه ای که میخوابد بیدار میشود
حرف میزند، دروغ می گوید، غیبت میکند.
و منطبق میکند منطقش را
با چهارچوب خشکی از قانون
جنازه پیاده ای که هیچ وقت، از چراغ قرمز نمی گذرد
جنازه ای که دوست دارد مردم را شاد ببیند
اگرچه، اندوهی عظیم در وجودش خفته.
(170) نوروز
نوروز هم رسید
و مردم بی اعتبار
باز خود را در لباسهای رنگارنگ پنهان کرده اند
با سبدهایی از میوه های نو
با خریدهایی از پول عیدشان
و کودکان معصوم را نیز بدل کرده اند
به عروسکهای رنگارنگ
نوروز هم رسید و مردم بی اعتماد
باز هم برای عیدشان خرید می کنند
و من که فارغ از نوروزم
در انتهای فرصت خود ایستاده ام
به دور از تمام مردم بی اعتبار، بی اعتماد
من فارغ از لباسهای رنگارنگ
در جستجوی کودکی خردسالم که نوروز را عوض می کند
با سکه ای ناچیز کودکی
فقیری که ابتدای یک شب سرد نوروز را
پایان عمر خود می داند
من فارغ از تمامی چیزها
به حقیقتی دردناک می اندیشم
که روزی دامان همه یمان را خواهد گرفت
(171) جستجوی غزلی از حافظ
تمامی آیه ها تلاوت شده اند
تمامی دیوارها، فرو ریخته اند
تمامی سقفها، در هم شکسته اند
ولی هیچ کس به جاده نمی اندیشد
که در هیاهوی سبز سپیدارهای کنارش
چه سرنوشتی خفته
و جوی حقیر آبی
که ذهن های گل آلود مردم چطور تیره اش کرده
هیچ کس فرصت آن ندارد
که به مرثیه پرندگان سیاه پوش
در چارچوب بی دریغ آسمان
گم میشوند
گوش فرا دهد
و یا ابیات گنگ مرا
که از ذهن مخشوشم فرو می چکند
تفسیر کند
آری من، من شکسته و دست و پا گم کرده
در شهر گم شده ام
در شهری که تمام وسعتش و حجمش
نمی گنجد در ذهن یک پرنده کوچک
شهری که آنقدر تاریک است
که نور هیچ ماهی روشنش نخواهد کرد
و مردمان سیاه دلش، آنقدر در این حجم کوچک گم شده اند
که بعید می دانم
دیگر کسی در یک کتابخانه قدیمی
در جستجوی غزلی از حافظ باشد
(172) دیار خاک
ما از دیار خاکیم
و خاک کویر دلمان
فدای دستان عاشق کوزه گران
ما حرمت لانه های پرندگان را
از خانه های درهم و مخروبمان بیشتر می دانیم
ما دلبسته صحبت یکرنگی آبیم
و از آبی آسمان به معراج می رسیم
ما از جاده های گم شده در خیال کویر
از پیچ های تند مرگ
از گردنه های سخت متولد شده ایم
اهالی دِه ما
یک وجب دورتر از شما
روی نقشه رنگ به رنگ جغرافیا
زندگی می کنند
و خیال می کنند که شهرنشینان
که دلهایشان بسته به آهن و معابر مجلل ونورهای رنگارنگ پیوند خورده است
و با چنار و کوه و دشت نسبتی ندارند
متمدن خوانده می شوند
آری ده ما در فراسوی رنگها
در عمق یکرنگی
در جستجوی ماهیت تمدن
سالهاست گم شده است
(173) ارتفاع علفهای هرز
در سرزمینی زندگی میکنم
که خیالهای مردم از ارتفاع علفهای هرز بیشتر نمی رود
در خاکی متولد شده ام
که هجوم دیوارهای بلند همسایه
فقدانی از آفتاب برایم باقی گذاشته
بر زمینی قدم می نهم
که منت کفشهای فرسوده ام را
در آغاز صبح تا پرسه های انتهای شب به رُخم میکشد
و هوایی تنفس میکنم
که بوی تند باروت، بوی زننده گّرد
مرا در حد فاصل زیستن و مُردن بخش می کند
در شهری زندگی میکنم
که شمار عدد آدمهایش
از چند نمی کند
و دکورهای انسان
مانکنهای متحرک
مرا خسته از دیدن می کند.
(174) قلم ای کاش
تمامی رودها ختم میشوند
تمامی جویبارها ختم میشوند
و سرانجام زندگی های پوشالی ختم میشوند
آغاز تولد را جشن می گیرند
و پایان را ختم
شاید تلخ باشد، شاید ابتدا باشد، شاید دیگر نباشد
در نگاه معصومانه کودکی
که مزار مرغ عشق را به نظاره می نشیند
می توان خواند تمامی غربت را
در شهر غریب، آوای غربت، بسیار قریب است
به صاحبخانه سوگند، به خدایش سوگند
پاهایم سست شده است، چشمهایم کم سو
و دستان همیشه نیازم آویزه ضریح مقدس
کاش کسی بود که پایان جوابهایم بود
و جواب سوالهای قلم ای کاش.
(175) شلوغی بازار
رایحه خوش شمال، بوی شرجی دریا، حریر سبز کوهها
مرا با خود می برد
و فارغ می کند، ذهن آشفته ام را
از گذشت روزها
چقدر زیباست همنوا شدن
با سارهایی که در ذهن جنگل می خوانند
و جیرجیرکی که نمیخواهد
شب بی موسیقی اش به اتمام برسد
و شاید بهشتی که می گویند
همین نزدیکی است
و ما غافل از بهشت
در شلوغی بازار گم شده ایم
(176) مرتفع ترین تصور ذهن
پرواز را از یاد نبر
آسمان همیشه آبی نیست
از فراز فرسنگها آسمان باید دید
آسمان همیشه آبی نیست
و این کره خاکی محدود
جای تنفس نیست، جای گذاشتن است
شاید اندازه هر چه که تصورش ضعیف باشد
و یا تصورش کوچک
من از مرتفع ترین تصور ذهن سخن می گویم
شاید در ارتفاعی که هنوز خود در ابتدای دون باشد
وای بر ما وای بر ما
که چقدر زود در این حجم کم
گم شده ایم
(177) هراس من
از آوار هراس دارم
از درختان شکسته
از کودکان بی پناه
از شکست گسله های سخت زمین
از ازدحام هراسان آدمها
از فواره های پر وحشت
من هراس دارم که شاید تمامی این هراسها
زائیده تخیل نباشد
و معمارشان در جوار ما می سازد
می سازد از هراس ما
سازه ای از جنس هراس
(179) باید التزام نیست
گه گاه خواب بر چشمانم غلبه می کند
و من رویاهایم بی خوابند، نمی دانم چه کنم
آری باید به راه افتاد، زمان در گذر است
و من فرصتی بیش ندارم
باید از تمامی چراغهایی که نهادند
در مسیر راهها عبور کرد
باید التزام نیست
تعهد است
تعهد مرز تمامی دانستنی ها
که روح هدفمند ما، مرورگر آن است
(0) هفت سین
هفت سین خاطراتم را دفن خواهم کرد
از شکسته دیوار تُنگ ماهی عید یادم هست
و آجیلهای پر از پسته روز اول
هنوز فراموشم نشده است
شمعهایی که بی هیچ روشنی، چراغ راه زندگی مان بود
هراس از دست دادن ماهیها
ماهی های قرمزی که سراسیمه بودند
و شاید غذایشان تنها بی غذایی
من خوب یادم هست
مادرم میگفت نوروز بدون سبزه نوروز نیست
و هر سال طاق خانه یمان پر بود
از سبزه های قشنگ
یادش خوش، هوای نوروز هوای تازه داشت
باران که می زد، پر میشد هوا، از عطر کاهگل و خاک
یادش به خیر، ادبیات خانه یمان عاری بود
عاری از آهن و سیمان و آجر
خشت خام و خاک حرف آخر بود
و دلهایی که نرم بود
چونان موم
در دست صانع مجسمه
برکت بود باران بود و.
(1)عاری از عید
نوروز هم گذشت
با تمام خوبی هایش گذشت
به دور از کسانی که دوستم دارند
به دور از سفره های پر برکت هفت سین
مفهوم عجیبی است دوری
و غربت این شهر غریب
امسال هم گذشت
تبریک باد بر درختان و طبیعت
ما که عاری از لباس عیدیم
لباس عید جهان مبارک
(2) ویروس
حس ناچیز شدن
حس عجیبیست
حسی که جایی بس تفکر دارد
آدمی که فاتح ماه و مریخ است
ناتوان از ریز ذرات معلق در فضا
و چقدر جای درنگ است
جای تفکری عمیق
ریز ذراتی بی نام
که بر خود نام نهادند
ویروس
ریز ذره ای که حکمتش قدرتش نیست
درک ناچیزی بشر است
درک ناچیزی بشر.
(3)خواب برادر مرگ
طاق دلم فرو ریخت
آوار شدم بر سر پاهایم
گرد و غباری پیچید
هیکلم محو شد
چشمایم بی سو و نگاهم تاریک
پلکهایم سنگین
و دلم پر میزد
باقی مانده از من تنها جسم
که نفس می کشد و در خواب است
راست میگویند
مرگ اخوالنوم .
(4) خوابم که آشفته میشود
دلم هزار راه میرود
دلم که میشکند به کدام هزاره راه دل ببندد
میان حق و باطل روزنه ای ست
چه زود متهم میشوی
و چه زود تبرئه
این است رسم قضاوت دنیا
ما که در این محکمه مانده ایم
دیر یا زود به اتهامی بازداشت میشویم
چه خوش تبرئه ای که پس از اتهام می آید
(5) خانه تکانی
امروز نهم اسفند است
تا نوروز نمانده چیزی
آسمان گشته بخیل
برف خاطره ای کمرنگ
و شاید بیرنگ
مردمان شهر می جوشند
وسط خشکی این آب و هوا
پیرمردی دیدم
رنگ میزد
درب فرسوده شده
تا که دور سازد از آن
زنگار را
و نمیدانم میدانست
دل زنگار گرفته ، بسیار است
خانه تکانی خوب است
خوب تر تکان دادن دل
چه بسا مردم این شهر
بدور از تکان میتکانند صفا را از دل
کاش می دانستند
مرگ در یک قدمی ست
و فراموشی ما آدمها
قصه ای دیرین است
(6)آدینه دلم که میرسد
آدینه دلم که میرسد
دلم کبوتر جمکران است
به هوای انتظار پر میکشد
قرارمان این نبود
در گوشه ای از این نقشه
کشت و کشتار به سخن باشد
و مظلومیت کودکان
تیتر رومه های جهان
آدینه که میرسد
فکر ظهور به من امید میدهد
نکند پایان دنیاست
و من بی خبرو مدهوش مانده ام
نه جا مانده ام جا مانده
سیر روزگار روزگاری که غریب میرود
با افکار سیاه
مردمانی که با حقوق بی بشر
روز را شب میکنند
(7)بوی مهربانی می آید
هوای دلم آفتابی ست
و رعشه تنم ایستادست
دلم قرص شده
کاش این باران عزیز ببارد
بر سرمان
چقدر زیباست دلی که به یک تلنگر مردم
سیل ببارد
سر تا پا سیلاب شدم
و حاجت روا
آن زمان که در انبوه دخیل بستگان حرم
به سلامت روی پاهایم راه میروم
(8) تا به خود بیایی
تا به خود بیایی
نسخه ات را پیچیده اند
مثل باد میگذرد عمر کوتاه آدمی
و چه بی مثال است گذشت زمان
بچه های دیروز شده اند
مردهای امروز
و دختربچه های گیس بریده
خانمهای کدبانو
وقت نباید تلف کرد
باید اندوخت تمام علم عالم را
و جمع کرد گنجینه خوب بودن را
تا زمان ورق خوردن عمر
صفحه پیش رو پر باشد
پر ز ایمان و اخلاص و عمل .
(9)تمامی رودها ختم میشوند
تمامی رودها ختم میشوند
تمامی جویبارها ختم میشوند
و سرانجام زندگی های پوشالی
ختم میشوند
آغاز تولد را جشن میگیرند
و پایان را ختم .
شاید تلخ باشد.
شاید ابتدا باشد.شاید دیگر نباشد.
در نگاه معصومانه کودکی
که فرار مرغ عشق را
به نظاره دارد
می توان خواند تمامی غربت را.
در شهر غریب
آوای غربت بسیار قریب است
به صاحب خانه سوگند .
به خدایش سوگند
پاهایم سست شده است
چشمانم کم سو
و دستان همیشه نیازم
آویزه ضریح مقدس
کاش کسی بود
که پایان تمامی جواب هایم بود
و جواب سوالهای قلم ای کاشم .
(190)رایحه خوش شمال
رایحه خوش شمال
بوی شرجی دریا
حریر سبز کوهها
مرا با خود می برد
و فارغ میکند ذهن آشفته ام را
از گذشت روزها.
چقدر زیباست
همنوا شدن با سارهایی که در ذهن جنگل میخوانند
و جیرجیرکی
که نمی خواهد شب
بی موسیقی اش به اتمام رسد
شاید بهشت که میگویند همین نزدیکی ست
و ما غافل از بهشت
در شلوغی بازار گم شده ایم .
(191)امروز روز آغاز است
امروز روز آغاز است
و شاید هر روز روز آغاز باشد
آسمان اخم سیاهش زیباست
و زمین آماده به گوش
منتظر نجوای قشنگ باران
زمین با مساحت ناچیزش
ضرب میکند
ضربان قلب آدمها را
در زاویه ای از بلوغ
و خروارها خاک را به دوش میچرخاند
هیچ چیز ثابت نیست
وچرخش دوارحاصل گذشت زمان است
دستهایم لمس میکند رشد را
رشد شاید تمام زمین را
و شاید.
(192)عبور می کنم از کودکی هایم
عبور می کنم از کودکی هایم
و چقدر عجول می گذرم از میانسالیم
همه چیز میگذرد
دست نوشته های گذشته ام هنوز مانده اند
و من باز مرور می کنم کودکی ام را
دست پا زدنی عجیب دارم
میان کودکی و میانسالی
زود خسته میشوم
خوابم سنگین شده
پاشنه پایم صدایش درآمده
از سنگینی لت تنم
و دستهای شاعرم نیز
دلشان به نوشتن نمی رود
چقدر کم سو شده است فکرم
فکرم که روزی سرباز میزد از حبس دنیای درونم
مگر می شود نگه داشت زمان را
زمانی که می رود
بی دریغ و جسورانه
(194)روستا زاده ام
روستا زاده ام
فکرهای پریشم بیش نمی رود از باروی ده مان
تیر و تخته ای که یکی در میان
حصار ده مان است
و گم شد در لابه لای صحبت روستانشینان
نام گنگ من .
بزرگ شدم
بزرگ و بزرگتر
دیگر جا نمی گیرم در خیال کودکان کوچک
و اهالی دهمان نیز بزرگ شده اند
پیر و سالخورده
انگار عمر قنات گره خورده بود با پیران سالخورده
و صحبت چنار و بید و سنجد.
(195)طاق دلم فرو ریخت
طاق دلم فرو ریخت
آوار شدم بر سر پاهایم
گر
درباره این سایت